006.

- Charlie, nie ciągnij mnie tak! – zaśmiała się Berenika.

- Mamuś, bo się spóźnimy!

- Nie spóźnimy się kochanie, do koncertu jeszcze jest dobrze ponad dwie i pół godziny.

Przebijali się przez jeszcze dość rzadki tłum podnieconych głosów pod Stade de France w kierunku tylnego wejścia. Im bliżej niego byli tym tłum powoli rzedł, co niezmiernie cieszyło Berenikę. W końcu dotarli do odgrodzonego barierkami wejścia i dziewczyna pokazała stojącemu tam ochroniarzowi otrzymaną od Jareda plakietkę. Na podejrzliwe spojrzenie jedynie nieśmiało się uśmiechnęła. Ochroniarz wpuścił ich do środka. Za drzwiami, w pustym, przestronnym korytarzu stał jedynie młody chłopak o latynowskiej urodzie nucąc coś pod nosem. Na ich widok promieniście się uśmiechnął i do nich podszedł.

- Berenika i Charlie jak mniemam? – wyciągnął rękę do dziewczyny, która pokiwała głową. – Jestem Braxton. Mam was zaprowadzić do wielkiego brata.

Po tym wesołym wstępie kiwnął na nich i ruszyli korytarzem w głąb budynku. Charlie prawie biegł i skakał z ekscytacji, wciąż wesoło się uśmiechając, a ograniczała go jedynie ręka mamy, którą grzecznie trzymał.

- Miło was poznać. Może uda wam się zdążyć na kawałek krótkiej próby przed koncertowej. – przeszli przez podwójne drzwi i znaleźli się w innym korytarzu, węższym, krótszym i lekko zatłoczonym. Pomiędzy pomieszczeniami przylegającymi do korytarza biegali wciąż jacyś ludzie, z głośnikami, mikrofonami, aparatami, instrumentami, ciuchami i wieloma innymi rzeczami. W ich rozmowach dominował język angielski. Praktycznie nikt nie zwrócił na nich uwagi, wszyscy byli zbyt zajęci.

- Chodźcie, tędy. Zaprowadzę was na scenę. – przeszli korytarzem do końca i wspięli się po schodach na piętro, stamtąd kierowali się strzałkami z napisem „scena”.

- Oj chyba już po próbie. – powiedział Braxton nasłuchując.

Minęli kolejne otwarte na oścież podwójne drzwi i znaleźli się w przedsionku sceny, ciemnym pomieszczeniu pełnym sprzętu wszelkiego rodzaju, który od sceny odgrodzony był rozsuniętymi, ciężkimi, czarnymi kotarami.

- No i jesteśmy. – powiedział Braxton z uśmiechem. – Ja muszę wracać do garderoby. Miłej zabawy i do zobaczenia.

Berenika i jej syn wyjrzeli na scenę. Zobaczyli tam Jareda w towarzystwie trzech kobiet i trzech mężczyzn. Jedna z kobiet była młodziutka i bardzo szczupła, druga wydawała się jeszcze młodsza, ale była lepiej zbudowana, a trzecią była niziutka kobieta, z długimi siwymi włosami i prostą grzywką. Koło Jareda stał niski mężczyzna, bardzo dobrze zbudowany, z kilkudniowym zarostem na twarzy, inny, z długimi, czarnymi włosami związanymi w koński ogon. Trzeci z nich był to dość niski, młody chłopak z burzą loczków na głowie w ciemnych okularach na nosie. Rozmawiali swobodnie lekko się śmiejąc. Zanim Berenika zdążyła zareagować, poczuła jak rączka jej syna wyślizguje się z jej własnej.

- Jared! – Charlie mknął z prędkością światła przez scenę z wesołym okrzykiem w kierunku grupki ludzi i po chwili, gdy wszystkie głowy odwróciły się w jego kierunku, malec już przypadł do wokalisty i z właściwym sobie entuzjazmem i uśmiechem przytulił się do niego.

- Hej, Charlie! – zaśmiał się wciąż lekko zaskoczony mężczyzna.

Po chwili podniósł chłopca na ręce pozwalając mu się przytulić. Sam uśmiechnął się ciepło, i odnalazł wzrokiem Berenikę, która nieśmiało się uśmiechnęła i bezgłośnie powiedziała „przepraszam”.

- Bo mnie udusisz! – zaśmiał się Jared, na co Charlie odsunął się od niego i z szerokim uśmiechem na twarzy powiedział:

- Nie uduszę! Nie mam tyle siły!

- No nie wiem, nie wiem. – mężczyzna teatralnie się skrzywił i masował sobie niby obolałą szyję.

Berenika powoli zmierzała w ich kierunku. Zauważyła, że towarzystwo Jareda wydaje się być co najmniej bardzo zdziwione reakcją chłopca i ich krótką rozmową.

- Poznajcie się, proszę. – Powiedział w końcu Jared. – To jest Berenika i jej syn, Charlie. A to moja mama, moje asystentki Emma i Shayla. A to mój brat Shannon i nasz gitarzysta – Tomo. A to Jamie, zajmuje się dźwiękiem. – przedstawiał wszystkich po kolei.

Reakcje były różne, ale wszyscy raczej słali lekkie, jakby nieśmiałe uśmiechy do siebie nawzajem.

- Shannon! Grasz na perkusji! – krzyknął Charlie, a Berenika skrzywiła się w środku, myśląc, że będzie musiała pogadać z synem o tym zwracaniu się do wszystkich na ty. – A Tomo na gitarze!

- Brawo! – uśmiechnął się do chłopca wesoło mężczyzna z czarną, długą kitką. – Widzę, że jesteś naszym wielkim fanem.

- Tak! – odpowiedział mu gorliwie kiwając głową.

- A grasz na jakimś instrumencie? – zapytał mężczyzna z zarostem bardzo niskim i głębokim głosem.

- Niestety nie.

- To chodź, pokaże ci perkusję, może oszalejesz na jej punkcie tak samo jak ja. – uśmiechnął się do niego szeroko.

Charlie spojrzał pytająco na mamę, a gdy ta lekko się uśmiechnęła, postawiony przez Jareda na podłogę złapał rękę Shannona i oddalili się obaj na drugi koniec sceny.

- Wyglądasz okropnie. – powiedział krótko Jared patrząc na Berenikę.

- Ty wcale nie lepiej, dzięki. – odpowiedzała mu z zawadiackim uśmiechem.

Entuzjazm Charliego udzielił się i jej na tyle, że zwykła nieśmiałość i nieufność potrafiła zamienić na uśmiech. Zresztą, lekko zdziwiona sama zauważyła, że w obecności Amerykanina czuje się dość swobodne. Może to po prostu ta osławiona otwartość jego narodu tak odmienna od powierzchownej szorstkości francuzów.

- Ja idę do siebie, sprawdzić wszystko jeszcze raz. – powiedział chłopak zwany Jamiem i oddalił się.

- A my powinnyśmy zająć się tym planem wywiadów. – zwróciła się Emma do Shaylaii po czym obie zniknęły za drzwiami prowadzącymi za scenę.

Po chwili rozległy się głośne rytmiczne dźwięki perkusji. To Shannon trzymając na kolanach Charliego wybijał jakiś skoczny rytm.

- Cholera. – powiedziała Berenika widząc pełen fascynacji wzrok chłopca, a gdy pozostała trójka spojrzała na nią pytająco powiedziała – Chyba było złym pomysłem pokazywać Charliemu tak głośny instrument. Jakaś Harfa była by o wiele bezpieczniejsza.

- Nic mi nie mów! Shannon tłukł jako chłopiec czym się dało w co się dało, żeby to tylko wydało jakiś dźwięk. Ilość potłuczonych szklanek i talerzy jest nie do opisania. – zaśmiała się mama Jareda.

- Wygląda na to, że czeka cię ciężki czas. – zaśmiał się Jared, gdy usłyszeli poprzedni rytm w o wiele wolniejszym tempie, ale równie poprawny, wygrywany przez Charliego, który wysunąwszy nieco język z pełnym skupieniem i lekką pomocą Shannona uderzał w poszczególne elementy perkusji.

- Niesamowite. – zmarszczył brwi Tomo przyglądając się chłopcu. – On naprawdę na niczym nie gra? Bo ten rytm jest bezbłędny!

- Tak. Wygląda na to, że Charlie ma wrodzony talent.  – zauważył Jared.

Podobnie zaszokowaną minę miał Shannon, który od dłuższej chwili nie pomagał chłopcu i jedynie patrzył sponad jego głowy na jego ruchy.

Berenika w środku aż się skurczyła. Chciałaby mu oczywiście pomóc rozwinąć ten talent, ale skąd wziąć na to pieniądze.

W końcu Charlie przerwał wybijanie rytmu i z zachwyceniem wymalowanym na twarzy spojrzał na Shannona a ten szeroko się uśmiechnął i coś do niego powiedział, na co malec się zaśmiał.

- Hej, Charlie! – Krzyknął Tomo. – A może chciałbyś spróbować zagrać na gitarze?

Chłopiec szeroko się uśmiechnął i razem z Shannonem zbliżyli się do stojaka pełnego różnych gitar. Podszedł do nich Tomo.

- Wybieraj.  – powiedział czarnowłosy wskazując na stojak.

Charlie wskazał palcem na białą gitarę.

- O bracie! To gitara samego Maestro Jareda! Musisz się go zapytać czy ci jej użyczy.

- Śmiało. – powiedział na to młodszy z braci uśmiechając się do chłopca.

I po chwili po sali rozniosły się nie tak doniosłe już dźwięki gitary.

- Eh, nie ma to jak utalentowani synowie. Urwanie głowy z nimi gdy są mali, jako nastolatkowie to chodzące magnesy problemów i ucieczki ze szkoły, a gdy dorosną nie można się doczekać od nich telefonu bo cały czas są w trasie. – powiedziała Constace, patrząc wymownie na Jareda.

Ten zrobił płaczliwą minę sześciolatka słysząc te słowa, a jego ogromne okrągłe oczy nadały jej tylko większej mocy.

- Ale żadne inne dzieci cię tak nie zrozumieją, nie kochają i nie są ta wspaniałe. No i nie przynoszą ci takiej ogromnej dumy. – dodała Amerykanka ciepło się uśmiechając.

- Dzięki mamo. – również na twarzy młodszego z braci pojawił się uśmiech, jakiego jeszcze Berenika nie widziała.
- Auć. To boli. – Charlie próbował właśnie grać na gitarze tak jak pokazywał mu Tomo.

- Bo masz malutkie i mięciutkie paluszki. – zauważyła Constance. – Powinieneś spróbować ukulele zamiast gitary elektrycznej.

- Wolę perkusję. Shannon, pogramy jeszcze? Proszę! – nawet gdyby starszy z braci chciał odmówić dziecięca magia czarnych oczu Charliego z pewnością by nim owładnęła.

- Jasne! Chodź. – z szerokim uśmiechem odpowiedział mu mężczyzna, chłopiec złapał go za rękę i obaj ruszyli w stronę perkusji.

Tomo odłożył gitarę na miejsce.

- No trudno. Jednak Shannon ma lepsze argumenty w ręku. Przepraszam na moment. – wyszedł odebrać dzwoniący telefon.

- Rozumiem, że jutro rano masz wolne? – Jared zwrócił się do Bereniki.

- Tak. Na szczęście. Mam nadzieję zabrać gdzieś Charliego jak tylko dobudzę go rano.

Znów rozległy się dźwięki perkusji.

- Sama powinnaś w końcu odpocząć. – powiedział Amerykanin.

- Dam radę. Wole z nim spędzić ten dzień niż cały przespać. Akurat w poniedziałek mogę mu zrobić wolne w szkole, nie ma podobno nic ważnego.

- Aż tak dużo pracujesz? – zapytała tym razem Constace.

- Cóż. Pięć dni w tygodniu pracuje w restauracji jako kucharz po osiem godzin. A od środy do niedzieli od osiemnastej do wczesnych godzin porannych w klubie na barze.

- Mój boże, to strasznie dużo. A co z Charliem? Rozumiem, że siedzi z tatą popołudniami, ale przedszkola są czynne chyba dość krótko?

Constance nie widziała piorunującego wzroku Jareda ale nie zauważyła go też Berenika, która wydawała się zawstydzona i zmieszana.

- Nie, Charlie nie siedzi z tatą. – powiedziała dziewczyna wbijając wzrok w podłogę. Ostatnie słowo wydawało się brzmieć dziwnie w jej ustach. – On chodzi do podstawówki, właściwie teraz jest z sześciolatkami w drugiej klasie. A wieczorami i w nocy opiekuje się nim pani Morrison, moja dawna sąsiadka.

Constance wyraźnie zrozumiała, że tata Charliego to dłuższa historia i nie była pewna czy wypada drążyć ten temat. Już otwierała usta żeby coś powiedzieć, może przeprosić, gdy odezwał się Jared.

- Może powinniście wybrać się do Disneylandu? Wiesz, w sumie w hotelu w którym jest cała moja załoga dostaliśmy darmowe wejściówki, na pewno w poniedziałek się tam nie wybierzemy. Jeżeli chcesz…

- Nie, nie dzięki. – Berenika podniosła na niego oczy lekko się uśmiechając, wciąż wydawała się być speszona. – Planowałam raczej zoo, jeżeli pogoda pozwoli. Jeżeli nie, cóż może Luwr. Charlie bardzo lubi oglądać wystawy. Poza tym, Disneyland jest dość daleko i tak na ostatnią chwilę nie mielibyśmy jak tam dotrzeć.

- Rozumiem. A pogoda ma być jutro dość ładna z tego co słyszałem.

Podeszła do nich Emma, mówiąc:

- Jared, musicie się zbierać, czekają na was Meets&Greets.

- Nie wiedziałem nawet, że już ta godzina. – odpowiedział jej brunet spoglądając na zegarek. Odwrócił się twarzą do perkusji, na której Charlie wygrywał jakiś rytm i gwizdną na palcach. Shannon spojrzał na niego wciąż się uśmiechając, a ten tylko pokazał palcem na swój nadgarstek. Jego brat od razu zrozumiał i powiedział coś Charliemu. Chłopiec przestał grać, odłożył pałeczki i wesoło rozmawiając z Shannonem podszedł do ich małej grupki.

- My musimy wziąć się do pracy. Czujcie się jak u siebie, być może zobaczymy się przed samym koncertem. Jeśli nie – miłej zabawy i do zobaczenia po koncercie. – powiedział Jared po czym razem z Emmą i Shannonem, który przybił Charliemu piątkę, ruszyli w kierunku wyjścia ze sceny.

- Mamuś! Ale super! Słyszałaś jak grałem?

- Bardzo dobrze słyszałam. Całkiem nieźle ci szło. – odpowiedziała Berenika gładząc go po rozwichrzonej czuprynie.

- Shannon mówi, że grałem jak zawodowiec! Super! Powiedział, że jak kiedyś będę duży to odda mi swoją perkusję!

- O. jej! Naprawdę? – dziewczyna zaniepokoiła się na samą myśl o perkusji w ich małym mieszkanku.

- No! Super, nie?

- Yhm, super, super.

- Proszę pani, pani jest mamą Jareda i Shannona, prawda? – chłopiec zwrócił się do Constace.

- Tak Charlie.

- A ile Shannon miał lat jak zaczął grać?

- Cóż, od kiedy tylko mógł ruszać rączkami jako mały bobas cieszyło go wszystko co wydawało dźwięk. Ale jakoś w twoim wieku zaczął grać na zestawie bębenków naszych sąsiadów.

- Super! Słyszałaś mamuś!? Jeszcze mogę zostać takim dobrym perkusistą jak Shannon! I też będę grał na koncertach! – nagle jego radosna mina zrzedła, po chwili ściągnął brwi jakby nad czymś się zastanawiał i w końcu posmutniał całkiem i wtulił się w mamę.

- Co się stało kochanie? – to pytanie zadała Constace uważnie obserwując festiwal min chłopca.

- Bo ja nie mam braciszka. A Shannon ma. I ja nie będę mógł mieć zespołu. – mówiąc to był wtulony w mamine biodro, rączkami obejmując ją za udo.

- Oh, Charlie. Po pierwsze to skąd wiesz, że jeszcze kiedyś nie będziesz miał braciszka, albo siostrzyczki. A po drugie nawet jeżeli nie będziesz miał to pewnie znajdziesz przyjaciół, z którymi założysz zespół, tak jak Tomo. – Charlie spoglądał na Constance jednym okiem, połowę twarzy przyciskając do biodra Bereniki. Po tych słowach zamyślił się wciąż intensywnie wpatrując się w panią Leto po czym uśmiechnął się radośnie.

- Racja! – odsunął się od mamy i uśmiechnął do niej.

Berenika odwzajemniła uśmiech i złapała wyciągniętą do niej rączkę syna.

- To co chcielibyście robić? Jest jeszcze godzina do koncertu. Co powiecie na backstage i garderobę chłopaków? Mają tam podobno super pyszne owoce! – Constance puściła konspiracyjne oczko do Charliego. – Chodźcie.

Ruszyli razem z mamą Leto na backstage.

- A możemy tam wchodzić? – zapytał Charlie gdy już byli dość blisko pokoju, na którego drzwiach widniał napis „Garderoba: Mars”.

- Hej, jasne że możemy. W końcu jesteśmy VIP’ami. – uśmiechnęła się do niego Constace.

- Co to jest VIP? – zapytał jej chłopiec.

- Skrót od „Bardzo ważna osobistość”. Wchodźcie.

Weszli do sporych rozmiarów pokoju, w którym znajdowało się kilka wieszaków na ubrania, jakieś walizki przepełnione różnymi rzeczami, a nawet głośniki, jeden duży keyboard i kilka gitar. Nie zabrakło tam także luster i stolików zastawionych głównie komputerami. Pod jedną ze ścian stał stół zastawiony przeróżnymi napojami i przekąskami, na które składały się głównie warzywa i owoce. Na środku pomieszczenia stały trzy dość duże kanapy. Na jednej z nich siedziało dwóch mężczyzn rozmawiając ze sobą. Jednym z nich był Braxton, drugi przedstawił się jako Tim. Jednak ten ostatni chwilę później ulotnił się mówiąc, że musi dotlenić potworka w płucach przed koncertem. Braxton zaproponował Charliemu, że pokaże mu jak się gra na ukulele („Patrz mamuś! Mała, śmieszna gitarka dla dzieci!”), wiec siedzieli na jednej z kanap i wesoło rozmawiając próbowali razem coś stworzyć.

- Jest niesamowicie błyskotliwy i inteligentny. – powiedziała Constance siedząc na kanapie po przeciwnej stronie razem z Bereniką. Chłopiec wraz z Olitą pochłonięci byli instrumentem, a na dodatek siedzieli dość daleko, więc nie mogli słyszeć ich cichych słów.

- Tak. I z pewnością uzdolniony. – odpowiedziała dziewczyna patrząc na syna.

- Martwisz się, że nie będziesz w stanie mu pomóc z talentem, prawda? – na te słowa dziewczyna zaskoczona wyprostowała się i spojrzała w zielone oczy swojej rozmówczyni, które badawczo jej się przyglądały.

- Ja… - przerwała na chwilę spuszczając wzrok, po czym westchnęła i poprawiła kosmyk włosów, który opadł jej na czoło. – Nie stać mnie na dodatkowe lekcje dla niego. Chociażbym nie wiem co robiła i ile zmian wzięła – nie dam rady. Paryż jest drogi. Chyba musiałabym… - ale urwała, przymykając oczy jakby odganiając złe wspomnienia.

Po chwili ciszy, która między nimi zapadła w końcu odezwała się jakby bardziej martwym głosem.

- Przepraszam. Nie chcę się żalić. Daję radę. Jest w porządku. Chciałabym mu pomóc, ale robię ile się da.

- Nawet więcej. – powiedziała Constance delikatnie się uśmiechając. – Moim zdaniem jesteś naprawdę dzielna, że sama dajesz radę. A wiem, uwierz mi, naprawdę wiem jak ciężko samemu wychowywać dziecko.

- Tak, wiem, Jared wspominał, że… - ale znów, jakby speszona śmiałością swoich słów urwała.

- Że wychowywałam ich sama? - starsza kobieta nie wydawała się być urażona, jedynie uśmiechnęła się trochę smutno. – Tak. Ale po pierwsze, to były inne czasy, po drugie to był mój kraj. No i miałam wsparcie rodziców. A ty zdaje się nie jesteś stąd.

- Ja… cóż. Moi rodzice jak najbardziej chcieli by mi pomóc, ale sami nie mają lekko. Od kiedy Charlie się urodził w Polsce byliśmy tylko raz, na samym początku.

- Patrz mamuś! –przerwał im krzyk uradowanego Charliego.

Po tych słowach z pełną skupienia miną wybrzdąkał na ukulele bardzo powoli i starannie jakąś powolną melodie.

- Ślicznie. Jestem z ciebie dumna kochanie! – powiedziała do niego mama gdy skończył a Constace biła mu brawo. – A paluszki cię już nie bolą?

- Nie, bo tu są inne sznurki.

- To są struny, Charlie! – zaśmiał się Braxton,  którego serce już chyba zostało owładnięte magnetyzmem czarnych oczu.

- Naucz mnie dalej Braxton! – zawołał wesoło chłopiec i obaj znów powrócili do gry.

- Pani na stałe mieszka w Paryżu? – zapytała Berenika Constance.

- Po pierwsze nie pani, tylko Constance. – uśmiechnęła się do niej ciepło. – Po drugie, od jakiegoś roku. Ale nie planuje tu zostać na stałe. Po prostu od kiedy moi chłopcy wyjechali w trasę i praktycznie nigdy nie wracają do Stanów, nie chce mi się samej siedzieć w Californii. Tu po pierwsze mam więcej znajomych i przyjaciół, a po drugie w Europie łatwiej ich złapać. Poza tym, zawsze lubiłam Francję. I od młodości skrycie marzyłam żeby zamieszkać w Paryżu choć na trochę.

- Yhm, Paryż jest piękny. Ma swój specyficzny klimat. Ja w sumie nigdy wcześniej nie myślałam, że kiedykolwiek tu zamieszkam . Ale nie narzekam. Mogłam trafić gorzej.

- Przypadek?

- Ogromny. No i szczerze mówiąc trochę wybór. A trochę konieczność. – powiedziała smutno się uśmiechając. Już otwierała usta, żeby mówić dalej gdy drzwi otworzyły się i weszli przez nie bracia Leto, Tomo i Emma.

- O! A kto to się zakradł do naszej spiżarni! – zawołał Tomo patrząc na Charliego, który z ogromnym uśmiechem na buzi wciąż trzymał ukulele siedząc koło Braxtona. – I co? Jak ci idzie, bo widzę, że lepiej niż na gitarze Jareda!

- Bo Braxton ma taką gitarkę specjalnie dla dzieci jakiej Jared nie ma! – zawołał maluch.

- Bo Braxton to sam jeszcze dzieciak. – powiedział Shannon zawadiacko się uśmiechając i sadowiąc koło chłopca.

- A ja umiem już na niej grać tak troszkę! – zawołał wesoło czterolatek.

- O! No to pokazuj, słuchamy. – Tomo i Emma zajęli wolną kanapę, a Jared usiadł koło mamy.

Charlie wystawiwszy koniuszek języka zaczął brzdąkać powoli na ukulele jakąś melodię.

- Brawoooo! – krzyknął entuzjastycznie Tomo, gdy chłopiec skończył.

Wszyscy oczywiście przyłączyli się do wiwatów i radosnych okrzyków, a z buzi Charliego nie schodził uśmiech. Po chwili Tomo pogrążył się w rozmowie z Emmą, Shannon i Braxton uczyli chłopca nowych melodii. Jared zwrócił się do Bereniki.

- Dobra, wam proponuję iść już na scenę, tam z boku będziecie mogli oglądać koncert. Pomyśleliśmy, że Charlie wolałby stronę sceny przy perkusji Shannona, ale jeżeli wolicie, możecie zostać po stronie od wejścia. Mamo, tobie radzę się ewakuować właśnie tam od strony twojego pierworodnego bo z tej strony będą stali ci z Goldenami, a tam spokojnie z Emmą będziecie wszystkiego pilnować.

- Ok, zresztą ja i tak się wybieram do fosy. – powiedziała Constance wskazując na aparat leżący na stoliku niedaleko nich.

- Tylko bądź ostrożna, ok?

- Sam bądź ostrożny! I nie zachowuj się jak ostatni wariat!

- Ja się nie zachowuję jak wariat! – zaśmiał się Jared. – Zachowuję się jak zawsze, czyli jak twój najukochańszy syn!

Zanim Constace zdążyła cokolwiek odpowiedzieć z kanapy naprzeciwka doleciał do nich głos Shannona.

- Chciałbyś, patyku!

- Chyba ty, niedźwiedziu! – odgryzł mu się młodszy z braci. – Mnie mamusia kocha, nie to co ciebie, wyrodny.

- Mnie bardziej! – Shannon oderwał się od ukulele, zresztą podobnie jak Charlie i Braxton którzy słuchali tej wymiany zdań. – Ty jesteś ten niekochany przypadek!

- Sam jesteś przypadek, ale psychiczny!

- Jak dzieci. – westchnęła cicho Constance, jednak została całkowicie zignorowana.

- Owszem, mam wspaniałą inteligencję. I właśnie dlatego mama kocha mnie bardziej niż ciebie. – Shannon wstał i ruszył w kierunku mamy, Jared również się podniósł.

- Chyba wspaniale niską inteligencję, chciałeś powiedzieć. I właśnie dlatego mama kocha bardziej mnie, a ty jesteś tylko od wynoszenia śmieci!

- Co ty powiedziałeś, patyku?!

- To co słyszałeś, kłapouchy!

- Ooo nie! Teraz przegiąłeś! Dostanie ci się. Oj, dostanie!

Stali już twarzą w twarz patrząc sobie w oczy i chodząc w kółko jak dwa koguty. Jared był trochę wyższy od Shannona, ale za to o wiele szczuplejszy. Constance patrzyła na to kręcąc głową z pobłażaniem ale lekko się uśmiechała, Emma, Tomo i Braxton wyraźnie się uśmiechali i czekali na rozwój wydarzeń. Berenika wiedziała, że żartują więc też jedynie się uśmiechała. Za to Charlie miał zmarszczone brwi i patrzył na nich z lekkim niepokojem, ale nic nie mówił.

- No dawaj klucho! – zawołał Jared. – Chyba, że pójdziesz do mamy, ale ona i tak kocha mnie bardziej niż ciebie więc na nic ci to!

- Ja ci dam za tą kluchę, szprycho!

I zaczęli się siłować, łaskotać, przepychać, śmiać, pokrzykiwać i sapać. Tomo zaczął skandować imię Shannona, Braxton kibicował Jaredowi. W końcu Shannon powalił Jareda na podłogę i tam go zostawiając sam szybko usiadł koło Constance i przytulił się do niej jak małe dziecko wytykając język do brata. Jared spojrzał na niego z podłogi, ale nie podniósł się jedynie leżał szybko oddychając. Wtedy Charlie odłożył ukulele, wstał z kanapy i podszedł do niego i podał mu rękę.

- Nie martw się Jared. Jak chcesz to moja mamusia cię pokocha.

Po tych słowach zrobiło się ciszej. Uśmiechy zmieniły się i stały się trochę bardziej czułe. Jared wciąż leżał na podłodze, a na jego twarzy malowało się coś pomiędzy czułością, zmieszaniem i zdziwieniem. Podobnie wyglądała twarz Bereniki, tyle że ona na dodatek oblała się rumieńcem i nie wiedziała gdzie oczy podziać. W końcu Jared otrząsnął się i przynajmniej pozornie korzystając z pomocy Charliego wstał.

- Chyba czas żebyśmy poszli za scenę. – powiedziała Constace wstając i biorąc aparat. Berenika i Charlie poszli razem z nią na wyznaczone miejsce. 

***
Och wiem, jestem straszna! Bo wszyscy chcieli koncert, a ja wciaż go wam nie dałam. Przykro mi, uznałam, że ten fragment jest już dość długi, a sam koncert nadaje się na osobny. Wybaczcie, mam nadzieje, że mimo to nie połkniecie mnie żywcem. Z góry przepraszam za błędy! Wiem, że często pojawiają się literówki choć staram się je wyłapać, czasem sam Word robi mi figle... No nic, zostawiam to w waszych rękach. Liczę na wyczerpujące komentarze. :)
Enjoy!

xx